Wielkanocna tradycja polskiej pisanki sięga prawdopodobnie X wieku. Pierwsze pisanki powstawały przez rysowanie na skorupce gorącym roztopionym woskiem, a następnie zanurzenie jajka w barwniku. Jako narzędzi do pisania używano małych kozików, igieł, szydeł, słomek i drewienek. Słowianie gotowali jajka w wywarze z dodatkiem ochry i łupin z cebuli, uzyskując w ten sposób charakterystyczną rudobrązową barwę. W słowiańskich wierzeniach ludowych jajko było symbolem pomyślności, a tworzone na nim rysunki miały znaczenie magiczne- zabezpieczały przed złymi mocami, chorobami i urokami. Duchowni starali się zwalczać te starosłowiańskie wierzenia w „siły ukryte w pisance” i nawet przez około dwieście lat zakazywane było przez kościół spożywanie jajek w okresie Wielkanocy. Później jednak zwyczaj ten wchłonął się w tradycję chrześcijańską, a poświęcone kolorowe jajko stało się symbolem Zmartwychwstania.    Różnorodnie zdobione pisanki są w naszych czasach kontynuacją pięknych tradycji ludowych i niejednokrotnie przybierają formę małych dzieł sztuki.    W Niebocku (gmina Dydnia) od ponad 35 lat z tradycją pisankarską związana jest pani Krystyna Targowska. W okolicy każdy zna jej charakterystyczne „małe dzieła” i w czasie Wielkanocny zdobią one niejeden świąteczny stół. Pani Krystyna barwi białe jajka kolorowymi farbami do tkanin, lub tuszem, a później za pomocą nożyka do papieru tworzy na nich piękne wzory roślinne…