smutny dzień
schodzi do nocy
jak krzyż
na skrzyżowaniu
dróg
po których
sznury szubienic
przywalane głazem
rodzą namiętnie
pajęcze trumny
zawisłe
w bezdennym
szlochu
żebrzących
o akt
zmartwychwstania
niedosięgalnych
sumień
schronionych
pod maskami
kretowisk
usypanych
przez celibat
piekła ...
wytarta noc
brązowiejąc w srebrze
uklękła w popiele
przewlekając ku głębi
czarną nić
z zamiarem wskrzeszenia
w zastygniętej świecy
potencjalność ciepła
głód snu niecierpliwie
w noc brwi ołowianych
dźwiga w łzach pragnienia
wyparte w powiekach
z mrocznych wypasów
para rzęs rozwianych
strąca zuchwale
na stos pot nadziei
wielością spojrzeń
pomarszczone oczy
jak ciche chmury
nad mgieł rozmarzone
wschodzą przelewem
spod kotwicznych źrenic
w wezbraniu ognisk
ockniętych z nicości.
Czuciem światła
z niebem
ponad wyraz oczu
źródłem w sercu
na kształt
ducha = z lustrem ziemi
w czułych myślach
westchnień - na łonie
Nadziei
wspólnych poszukiwań
na ramionach
ścieżek.
