O jasna zorzo słońca promyku,

rzucasz nam promień każdego roku,

by nas umocnić i rozweselić

i wszystkim matkom ciepła udzielić.

    O matko droga przez twe przeboje,
    co wychowujesz dziateczki swoje,

    kiedyś wyrosną i się wykształcą,

    ażebyś była tą matką ważną.

Siedzę i patrzę na wzgórze pod lasem,

gdzie słońce rzuca promienie czasem,

nie dawno sąsiad pasał tam krowy,

a teraz rośnie zagajnik brzozowy.

    To nie możliwe chyba źle widzę,

    a może to zwidy lub czary,

    pójdę tam zaraz i sama sprawdzę.

    Lecz gdzie są me okulary?

I ten niepokój przywrócił wspomnienia,

jak w domu rodzinnym się żyło,

mama przy kuchni wciąż gotowała,

od gwaru i śmiechu tętniło.

    Ława na środku stała ogromna,

    a w koło rodzeństwo się gziło,

    mama czasami nam pogroziła,

    o jak nam dobrze tam było.

Nie ma uśmiechu i Twego spojrzenia,

w tęsknocie upływa nam czas

i nie przytulisz na dowidzenia,

bo Ciebie już nie ma wśród nas. 

Nieraz mnie ludzie witają,

pośpiesznie ruszając w drogę,

z uśmiechem o zdrowie pytają,

lecz ja ich poznać nie mogę.

    Ma pamięć zawodzi niestety,

    bo takie starości są prawa.

    Ze smutkiem pytam dlaczego,

    ta młodość tak przeleciała?

Nie jeden już na półmetku,

zadaje to trudne pytanie. 

Czy łatwo przebrnie przez życie,

a może w drodze ustanie?

    Tak każdy w swojej starości,

    co dzień się boryka i trudzi,

    tak często młodszym zazdrości,

    a czasem stroni od ludzi.

Znów minął roczek jak wczoraj,

a my się już nie spotkamy,

bo taka jest Boża wola,

a my się nie sprzeciwiamy.

    Wreszcie jak stara maszyna,

    pracę swą zakończyć musi,

    ty jeszcze chciałbyś coś zacząć,

    bo wewnątrz coś drzemie i kusi.

Właśnie tak często się zdarza,
że w kościach łamie i boli,

znów trzeba wezwać lekarza,

by ulżyć w swojej niedoli.

    I tylko w swoich dzieciach,

    możesz szukać pomocy,
    bo często przy chorych starcach,

    potrzeba czuwać i w nocy.

Oto dziś dożynki, przecież żniwa koniec,

a zatem uczcijmy z naszych kłosów wieniec,

bądźmy z tego dumni, kochani rolnicy,

że co rok zbieramy, złoty kłos pszenicy.

   Złoty kłos pszenicy i różnego zboża,

   nasza ziemia rodzi od Karpat do morza,

   bo ta czarna rola, żywicielka nasza

   wszystkich ludzi żywi do pracy zaprasza.

Abyśmy tę rolę szczerze obrabiali

i co rok obfity plon na niej zbierali,

bo ta ziemia polska, piękny kraj bogaty,

zdobią wsie i miasta, zieleńce i kwiaty.

   Przecież w naszym kraju wszystko jest co trzeba,

   nie brakuje pracy, nie brakuje chleba,

   piękna nasza Polska, wszyscy się nią chwalą,

   rozbudową fabryk, przemysłem i stalą.

Nie zobaczysz teraz zagrody pod strzechą,

piękna kamienica, rolnika pociechą,

spójrzcie moi drodzy, na rzeczy niektóre,

jak stopa życiowa podniosła się w górę.

   Uprzątnie co prędzej rolnik w swej oborze,

   usiądzie w pokoju przy telewizorze,

   nie uczą się dzieci przy lampie płomyka,

   ale jasno świeci we wsi elektryka.

Nie zobaczysz teraz by ktoś rżnął sierpami,

traktory w polu warczą, ścinają kosami,

a gospodarz myśli z rękami w kieszeni,

o jak żeśmy szybko stajanie wyrżnęli.

   Tak w dwudziestym wieku wszystko się zmieniło,

   że naszym praojcom nawet się nie śniło,

   jedziemy wygodnie pekaes karosą,

   po całym kraju asfaltową szosą.

Czynami społecznymi budujmy kraj razem,
siódmy zjazd i partia są nam drogowskazem,

wszyscy w przepięknym kraju mieszkamy,

lecz nie wiemy jeszcze czego doczekamy. 

Raz przygadał chłop kobiecie,

teraz macie złote życie,

nic nie robi tylko gada

i spogląda na sąsiada.

Radia słucha rozmarzona,

zupa w garnku przypalona,

przed lusterkiem się maluje,

w domu wszystko się marnuje.

Chcąc kobiecie to zaprzeczyć,

chłop przezywa i złorzeczy,

a kobieta jak nie wrzaśnie,

niechże Ciebie piorun trzaśnie.

Jak wyklina i wywodzi,

a cóż Ciebie to obchodzi?

Że się trochę pomaluję,

to fabryka produkuje.

O tym w radiu wciąż gadają,

że urodę poprawiają,

nawet zmarszczki zatuszuje,

gdy je trochę umaluję.

Tak się z chłopem domawiała,

już nie będę Cię słuchała,

o bilet się wystarała

i na wczasy wyjechała.

Gdy się z chłopem rozstawała,

to mu jeszcze przypomniała,

teraz prasuj własne spodnie,

ja wrócę za trzy tygodnie.

Chłop sam sobie wyrzut czyni,

brakło w domu gospodyni,

patrzy łóżko trza poprawić,

teraz obiad by zastawić.

Idzie z kuchni do komory,

to znów spieszy do obory,

już tak dziesięć dni się kręci,

przestał bo mu brakło chęci.

Usiadł bardzo przygnębiony,

pisze list do swojej żony,

wracaj proszę, a nie zwlekaj,

ja poprawę Ci przyrzekam.

Rozglądnij się teraz chłopie,

jaki nieład w tej chałupie,

bo to praca nie dla Ciebie,

więc wyklinaj sam na siebie.

Dziś dla kobiet świat otwarty,

żyć z nią teraz to nie żarty,

to kobiece są wybryki,

każda chce mieć kosmetyki.