Oto dziś dożynki, przecież żniwa koniec,

a zatem uczcijmy z naszych kłosów wieniec,

bądźmy z tego dumni, kochani rolnicy,

że co rok zbieramy, złoty kłos pszenicy.

   Złoty kłos pszenicy i różnego zboża,

   nasza ziemia rodzi od Karpat do morza,

   bo ta czarna rola, żywicielka nasza

   wszystkich ludzi żywi do pracy zaprasza.

Abyśmy tę rolę szczerze obrabiali

i co rok obfity plon na niej zbierali,

bo ta ziemia polska, piękny kraj bogaty,

zdobią wsie i miasta, zieleńce i kwiaty.

   Przecież w naszym kraju wszystko jest co trzeba,

   nie brakuje pracy, nie brakuje chleba,

   piękna nasza Polska, wszyscy się nią chwalą,

   rozbudową fabryk, przemysłem i stalą.

Nie zobaczysz teraz zagrody pod strzechą,

piękna kamienica, rolnika pociechą,

spójrzcie moi drodzy, na rzeczy niektóre,

jak stopa życiowa podniosła się w górę.

   Uprzątnie co prędzej rolnik w swej oborze,

   usiądzie w pokoju przy telewizorze,

   nie uczą się dzieci przy lampie płomyka,

   ale jasno świeci we wsi elektryka.

Nie zobaczysz teraz by ktoś rżnął sierpami,

traktory w polu warczą, ścinają kosami,

a gospodarz myśli z rękami w kieszeni,

o jak żeśmy szybko stajanie wyrżnęli.

   Tak w dwudziestym wieku wszystko się zmieniło,

   że naszym praojcom nawet się nie śniło,

   jedziemy wygodnie pekaes karosą,

   po całym kraju asfaltową szosą.

Czynami społecznymi budujmy kraj razem,
siódmy zjazd i partia są nam drogowskazem,

wszyscy w przepięknym kraju mieszkamy,

lecz nie wiemy jeszcze czego doczekamy. 

Raz przygadał chłop kobiecie,

teraz macie złote życie,

nic nie robi tylko gada

i spogląda na sąsiada.

Radia słucha rozmarzona,

zupa w garnku przypalona,

przed lusterkiem się maluje,

w domu wszystko się marnuje.

Chcąc kobiecie to zaprzeczyć,

chłop przezywa i złorzeczy,

a kobieta jak nie wrzaśnie,

niechże Ciebie piorun trzaśnie.

Jak wyklina i wywodzi,

a cóż Ciebie to obchodzi?

Że się trochę pomaluję,

to fabryka produkuje.

O tym w radiu wciąż gadają,

że urodę poprawiają,

nawet zmarszczki zatuszuje,

gdy je trochę umaluję.

Tak się z chłopem domawiała,

już nie będę Cię słuchała,

o bilet się wystarała

i na wczasy wyjechała.

Gdy się z chłopem rozstawała,

to mu jeszcze przypomniała,

teraz prasuj własne spodnie,

ja wrócę za trzy tygodnie.

Chłop sam sobie wyrzut czyni,

brakło w domu gospodyni,

patrzy łóżko trza poprawić,

teraz obiad by zastawić.

Idzie z kuchni do komory,

to znów spieszy do obory,

już tak dziesięć dni się kręci,

przestał bo mu brakło chęci.

Usiadł bardzo przygnębiony,

pisze list do swojej żony,

wracaj proszę, a nie zwlekaj,

ja poprawę Ci przyrzekam.

Rozglądnij się teraz chłopie,

jaki nieład w tej chałupie,

bo to praca nie dla Ciebie,

więc wyklinaj sam na siebie.

Dziś dla kobiet świat otwarty,

żyć z nią teraz to nie żarty,

to kobiece są wybryki,

każda chce mieć kosmetyki. 

We wsi była raz kobieta,

piękna, czysta trochę skryta,

włosy bardzo długie miała

i gdzie mogła udział brała.

Na występach, na zabawie

i w teatrze była raz,

gdy zobaczył ją mężczyzna,

jakby w niego piorun trzasł.

Jak ja widział, w myślach kochał,

jak nie widział, tęsknił, szlochał,

co za blask jest w tej kobiecie,

jakiś czar, nawet nie wiecie.

Za twój urok tak niezmienny,

kupił bym Ci dar bezcenny,

żeby czar był taki silny,

sam ja jestem chyba winny.

Niech, że ze mnie obłęd zleci,

ja mam żonę, troję dzieci,

chatka nasza choć drewniana,

zawsze czysta i zadbana

Cóż kobietą piękną była

i urodą swą kusiła,

lecz ta Pani była cwana,

już nie jeden się załamał.

Radzę wszystkim dla przestrogi,

patrzcie w dół, pod własne nogi,

bo utracić swe bogactwo,

w życiu można bardzo łatwo.

Tu gdzie przepływa rzeka Stobnica,

z obu stron osiadła wioska Grabownica.

Przez las grabowy ta wieś nazwana,

od księcia Opolczyka Piotrowi nadana.

Niewiele tu ludzi w początku mieszkało,

rzecz pewna w kronice coś się przechowało:

trochę zabudowań i stawy z rybami,

dwa młyny i barcie przestare z pszczołami.

Za wiele dziczyzny w owych czasach było,

po ciernistych borach i norach się kryło.

Zgłodniałe jastrzębie wiosłujące skrzydłami,

polując na zdobycz przed wsią i lasami.

Jak tu praojcowie żyli i o wszystko dbali,

prawa święcie strzegli i uczciwie pracowali.

A kobiety pomagały, włókna przędły, płótna prały,

w różnych znojach życia lata upływały.

Nie było oświaty ni szkoły ni sztuki,

nie czytali gazet, nie było nauki.

Przy kądzielach były spędzane wieczory,

bo na dzień czekały pańszczyźniane dwory.

Był właściciel dworu, Starzeński się nazywał,

patrząc na pustki ugorów, do pracy ludzi wzywał.

Wzywał, prosił, straszył lecz to nadaremnie,

dobrą myślą oddał dwór na akademię.

Czuł się lud tej wsi spokojny,

gdyby nie szkodziły wojny.

Są wspomnienia, że tu we wsi, nawet i Tatarzy przeszli,

co popadli to grabili i kościółek też spalili.

A po wojnie jak po burzy, za sanacji,

nieco we wsi było już inaczej.

Wprowadzono we wsi szkołę, rozbudowano kopalnię ropy,

co mogli zarobić już niektóre chłopy.

Znów ostatnia wojna była, jako burza się wtargnęła,
nikt nie wiedział skąd się wzięła.
Ta niemiecka faszystowska,
znowu strach i zniszczenia przeszła wioska.

Teraz już odbudowana nasza Grabownica
stara wioska ukochana 600-leciem się zaszczyca!