Nieraz mnie ludzie witają,

pośpiesznie ruszając w drogę,

z uśmiechem o zdrowie pytają,

lecz ja ich poznać nie mogę.

    Ma pamięć zawodzi niestety,

    bo takie starości są prawa.

    Ze smutkiem pytam dlaczego,

    ta młodość tak przeleciała?

Nie jeden już na półmetku,

zadaje to trudne pytanie. 

Czy łatwo przebrnie przez życie,

a może w drodze ustanie?

    Tak każdy w swojej starości,

    co dzień się boryka i trudzi,

    tak często młodszym zazdrości,

    a czasem stroni od ludzi.

Znów minął roczek jak wczoraj,

a my się już nie spotkamy,

bo taka jest Boża wola,

a my się nie sprzeciwiamy.

    Wreszcie jak stara maszyna,

    pracę swą zakończyć musi,

    ty jeszcze chciałbyś coś zacząć,

    bo wewnątrz coś drzemie i kusi.

Właśnie tak często się zdarza,
że w kościach łamie i boli,

znów trzeba wezwać lekarza,

by ulżyć w swojej niedoli.

    I tylko w swoich dzieciach,

    możesz szukać pomocy,
    bo często przy chorych starcach,

    potrzeba czuwać i w nocy.

Oto dziś dożynki, przecież żniwa koniec,

a zatem uczcijmy z naszych kłosów wieniec,

bądźmy z tego dumni, kochani rolnicy,

że co rok zbieramy, złoty kłos pszenicy.

   Złoty kłos pszenicy i różnego zboża,

   nasza ziemia rodzi od Karpat do morza,

   bo ta czarna rola, żywicielka nasza

   wszystkich ludzi żywi do pracy zaprasza.

Abyśmy tę rolę szczerze obrabiali

i co rok obfity plon na niej zbierali,

bo ta ziemia polska, piękny kraj bogaty,

zdobią wsie i miasta, zieleńce i kwiaty.

   Przecież w naszym kraju wszystko jest co trzeba,

   nie brakuje pracy, nie brakuje chleba,

   piękna nasza Polska, wszyscy się nią chwalą,

   rozbudową fabryk, przemysłem i stalą.

Nie zobaczysz teraz zagrody pod strzechą,

piękna kamienica, rolnika pociechą,

spójrzcie moi drodzy, na rzeczy niektóre,

jak stopa życiowa podniosła się w górę.

   Uprzątnie co prędzej rolnik w swej oborze,

   usiądzie w pokoju przy telewizorze,

   nie uczą się dzieci przy lampie płomyka,

   ale jasno świeci we wsi elektryka.

Nie zobaczysz teraz by ktoś rżnął sierpami,

traktory w polu warczą, ścinają kosami,

a gospodarz myśli z rękami w kieszeni,

o jak żeśmy szybko stajanie wyrżnęli.

   Tak w dwudziestym wieku wszystko się zmieniło,

   że naszym praojcom nawet się nie śniło,

   jedziemy wygodnie pekaes karosą,

   po całym kraju asfaltową szosą.

Czynami społecznymi budujmy kraj razem,
siódmy zjazd i partia są nam drogowskazem,

wszyscy w przepięknym kraju mieszkamy,

lecz nie wiemy jeszcze czego doczekamy. 

Raz przygadał chłop kobiecie,

teraz macie złote życie,

nic nie robi tylko gada

i spogląda na sąsiada.

Radia słucha rozmarzona,

zupa w garnku przypalona,

przed lusterkiem się maluje,

w domu wszystko się marnuje.

Chcąc kobiecie to zaprzeczyć,

chłop przezywa i złorzeczy,

a kobieta jak nie wrzaśnie,

niechże Ciebie piorun trzaśnie.

Jak wyklina i wywodzi,

a cóż Ciebie to obchodzi?

Że się trochę pomaluję,

to fabryka produkuje.

O tym w radiu wciąż gadają,

że urodę poprawiają,

nawet zmarszczki zatuszuje,

gdy je trochę umaluję.

Tak się z chłopem domawiała,

już nie będę Cię słuchała,

o bilet się wystarała

i na wczasy wyjechała.

Gdy się z chłopem rozstawała,

to mu jeszcze przypomniała,

teraz prasuj własne spodnie,

ja wrócę za trzy tygodnie.

Chłop sam sobie wyrzut czyni,

brakło w domu gospodyni,

patrzy łóżko trza poprawić,

teraz obiad by zastawić.

Idzie z kuchni do komory,

to znów spieszy do obory,

już tak dziesięć dni się kręci,

przestał bo mu brakło chęci.

Usiadł bardzo przygnębiony,

pisze list do swojej żony,

wracaj proszę, a nie zwlekaj,

ja poprawę Ci przyrzekam.

Rozglądnij się teraz chłopie,

jaki nieład w tej chałupie,

bo to praca nie dla Ciebie,

więc wyklinaj sam na siebie.

Dziś dla kobiet świat otwarty,

żyć z nią teraz to nie żarty,

to kobiece są wybryki,

każda chce mieć kosmetyki. 

We wsi była raz kobieta,

piękna, czysta trochę skryta,

włosy bardzo długie miała

i gdzie mogła udział brała.

Na występach, na zabawie

i w teatrze była raz,

gdy zobaczył ją mężczyzna,

jakby w niego piorun trzasł.

Jak ja widział, w myślach kochał,

jak nie widział, tęsknił, szlochał,

co za blask jest w tej kobiecie,

jakiś czar, nawet nie wiecie.

Za twój urok tak niezmienny,

kupił bym Ci dar bezcenny,

żeby czar był taki silny,

sam ja jestem chyba winny.

Niech, że ze mnie obłęd zleci,

ja mam żonę, troję dzieci,

chatka nasza choć drewniana,

zawsze czysta i zadbana

Cóż kobietą piękną była

i urodą swą kusiła,

lecz ta Pani była cwana,

już nie jeden się załamał.

Radzę wszystkim dla przestrogi,

patrzcie w dół, pod własne nogi,

bo utracić swe bogactwo,

w życiu można bardzo łatwo.