Jan Kazimierz Kamieniecki

W I połowie XIX wieku dobra izdebskie należały do Bonawentury Bukowskiego, który w roku 1848 poślubił w Jarosławiu Felicję z rodu Kamienieckich herbu Pilawa, córkę Jana, pułkownika i adiutanta księcia Józefa Poniatowskiego i Róży z Bok Zabielskich herbu Trzaska.

         Małżeństwo mieszkało oczywiście w Izdebkach i tam po Wiośnie Ludów przebywał u swojej córki Jan Kamieniecki.

         Pochodził on z rycerskiego rodu, wywodzącego się z Moskorzewa. Klemens z Moskorzewa herbu Pilawa zasłużył się królowi Władysławowi Jagielle i za swe zasługi otrzymał zamek Kamieniec w Odrzykoniu koło Krosna.

         Jan Kazimierz Kamieniecki urodził się w latach 80. XVIII wieku. Jego ojciec Ignacy był szambelanem, członkiem Stanów Galicyjskich i pułkownikiem przedniej straży wojsk Korony. Matka zmarła wcześnie i jego wychowanie powierzono zagranicznym nauczycielom i guwernerom. Dzięki nim świetnie opanował język niemiecki i francuski. Ogłady towarzyskiej i wojskowej nabrał w domu stryja, generała - Ludwika Kamienieckiego. Ludwik Kamieniecki brał udział w antyrosyjskiej konspiracji w 1793 r. i w Powstaniu Kościuszkowskim. Szybko awansował, a od 1792 był adiutantem księcia Józefa Poniatowskiego.

         Jan Kazimierz Kamieniecki również obrał karierę wojskową. W 1806 r. wstąpił do 3 Legii Księstwa Warszawskiego, a rok później został adiutantem księcia Józefa Poniatowskiego, tak jak wcześniej jego stryj.

         Po bitwie pod Raszynem w 1809 r. został wysłany do cesarza Napoleona z raportem z pola bitwy i zapytaniem o dalsze rozkazy. Przedzierał się przez tereny opanowane przez wojska nieprzyjaciela i po pokonaniu wielu przeszkód dotarł do kwatery głównej Napoleona w Schonnbrunie (w Austrii). Za okazaną odwagę otrzymał od cesarza szpadę z piękną, ozdobną rękojeścią. Po powrocie awansowany został na kapitana. Odznaczony został w 1809 roku Krzyżem Kawalerskim Legii Honorowej, w 1810 Krzyżem Virtuti Militari. W czasie wyprawy Napoleona na Moskwę służył w VI Korpusie Wielkiej Armii. Tam towarzyszył Józefowi Poniatowskiemu w wielu potyczkach z Rosjanami. Jesienią 1812 roku został pułkownikiem.

       Podczas bitwy pod Lipskiem w 1813 r. jadąc z rozkazem księcia Józefa Poniatowskiego do Napoleona dostał się do niewoli rosyjskiej. Po abdykacji Napoleona został zwolniony. Po powrocie na ziemie polskie powierzono mu pieczę nad ciałem księcia Józefa Poniatowskiego, które wcześniej pochowane było w Lipsku po wyłowieniu z Elstery. Na polecenie cara Aleksandra latem 1814 r., uroczyście, pod eskortą ułanów   sprowadził je z Lipska do Warszawy. W lipcu 1817 r. spoczęło w krypcie na Wawelu w Krakowie. Za wzorowe spełnienie rozkazu i wzorową służbę został w 1816 r. odznaczony przez cara Aleksandra Orderem św. Anny II klasy z brylantami.

       Po powrocie do Warszawy Jan K. Kamieniecki wstąpił do tworzonej armii Królestwa Polskiego. W 1817 r. przeszedł na emeryturę i osiadł w Leszczotowie. Ożenił się tam z Różą z Bok Zabielskich z Przemyśla. Miał dwoje dzieci: Mikołaja i Felicję. Właśnie do niej, do Izdebek wyjechał w 1849 r., aby tam w spokoju dożyć ostatnich lat. Cały czas towarzyszył mu wierny ordynans Grzegorz. Pułkownik Jan K. Kamieniecki zmarł w izdebskim dworze w 1857 r. i pochowany został na cmentarzu parafialnym w Izdebkach.

       Warto sięgnąć po książkę profesora dr hab. Andrzeja Mycielskiego „Chwile czasu minionego”, gdzie opisuje m.in. wspomnienia swojej babki, a wnuczki pułkownika Jana K. Kamienieckiego ze spotkań z nim już jako starym człowiekiem, który ją małą dziewczynkę brał na kolana i serdecznie całował. Pułkownik Jan Kazimierz Kamieniecki przez nią i ordynansa Grzegorza zapamiętany został jako prawie 80-letni staruszek, grzejący się na fotelu przy kominku, stawiający pasjanse i modlący się często w dworskiej kaplicy.

       Kto ma dostęp do miesięcznika regionalnego „Wiadomości Brzozowskie” nr 10 (179), październik 2006 r. znajdzie tam ciekawy artykuł ks. Jana Roguli „Płk Jan Kamieniecki – adiutant księcia Józefa Poniatowskiego i jego związki z Izdebkami”, który zawiera więcej szczegółów, więc warto go przeczytać.

                                                                                        Halina Kościńska