Moja wieś

Znam moją wieś ukrytą za lasem

Gdzie ludzie spokoju odnajdują azyl

Gdzie słońca promienie ogrzewają łany

Jaskółczy szczebiot i gniazda bocianie

Znam lipy pachnące najświeższym miodem

Rajskie owoce i ziemi płody

Szczęśliwych ludzi i tych zatroskanych

Szukających przyjaciół wśród swoich samych

Znam moc krzyża stojącego samotnie

I dębu gałęzie co tulą swobodnie

Nagie ramiona i ręce wyschnięte

Chrystusa Króla na krzyżu rozpięte

Znam las co szumi pieśni prastare

Dla tych co tutaj osiedli na stałe

I szelest liści opadłych na ziemię

By gładko stąpało rudawieckie plemię

Dary wiosny

Spoglądam przez okno na nadejście wiosny

Na wiatr leciutki który tu zagości

By rozdać radość, by chwilą się sycić

Aby pierwszy kwiatek mógł oczy zachwycić

Tak prostą z pozoru, dziecinną ufnością

Spoglądam na bezmiar błękitu z miłością

Gdy w znojnym locie ptaki powracają

A słowicze trele ludzi zachwycają

W tym czasie radości, spontanicznej zmiany

Zdaje się, że wszyscy bardziej się kochamy

By czar nie prysnął z nastaniem dni lata

Korzystajmy z darów, gdy natura bogata

Leśna kapliczka

Kapliczka leśna kwieciem majona

Mała i stara, na drzewie zawieszona

Czyje to myśli i dłonie czyje

W ciszy tu leśnej obrazek czciły?

To skryte ludzki zbłąkane myśli

I zdaje się że widać jak obrazek nieśli

Ubodzy ludzie w procesji pobożnie

Spoglądając w niebo z nadzieją ostrożnie

I szukam dalej w sercu odpowiedzi

Na jaką pamiątkę wzrok to miejsce śledzi

Ten stary daszek, co domek maleńki

Przykrył obrazek Chrystusowej męki

A mech co tulił drzewo wybrane

Mógłby wyszeptać, w czyjej serca ranie

Nadzieja powstała, aby na tym miejscu

Znaczyć czas historii, miłości i szczęścia

Może gałęzie co szumią wysoko

Chcą w górę kierować każde ludzkie oko

Może tam, na bezkresnym nieba błękicie

Jest odpowiedź prosta, napisana życiem

Słysząc cudowny śpiew leśnej ptaszyny

Dojdziesz do kapliczki przez leśne śnieżyny

By oddać chwałę, wiarę w siebie mając

Miejscu świętemu nadziei ufając

Tak wiele prawdy, uczucia i wiary

Kryje w tej kapliczce obrazek już stary

Tylko wiatr i blada twarz księżyca

Znają historii najprawdziwsze lica

Jest taka cisza

Jest taka cisza, najcichsza z ciszy

Jedyna, gdzie człowiek własne serce usłyszy

Gdy dzwonek milknie, ptak pieśń swą kończy

A liść na drzewie staje się drżący

Jest taka cisza….

Gdy zapach kwiatów z kadzidłem się miesza

Na ustach stygnie modlitwa i świat się ścisza

I tylko powiew przez oddech niesiony

Zdaje się wołać – Bądź pochwalony –

Jest taka cisza…

Najświętsza z ciszy, która się z niebem styka

W niej tylko sumienie spowiedź swoją słyszy

I tylko zegar nieustannie tyka

Gdy serce człowieka z Bogiem się spotyka

Jest taka cisza…

Błogosławieństwo i hymn dla tej ciszy

W której Majestat do ludzi się zniżył

Gdzie niepojęte się wszystko staje

Bo w takiej ciszy Pan łaski rozdaje

Jest taka cisza…