Raz przygadał chłop kobiecie,

teraz macie złote życie,

nic nie robi tylko gada

i spogląda na sąsiada.

Radia słucha rozmarzona,

zupa w garnku przypalona,

przed lusterkiem się maluje,

w domu wszystko się marnuje.

Chcąc kobiecie to zaprzeczyć,

chłop przezywa i złorzeczy,

a kobieta jak nie wrzaśnie,

niechże Ciebie piorun trzaśnie.

Jak wyklina i wywodzi,

a cóż Ciebie to obchodzi?

Że się trochę pomaluję,

to fabryka produkuje.

O tym w radiu wciąż gadają,

że urodę poprawiają,

nawet zmarszczki zatuszuje,

gdy je trochę umaluję.

Tak się z chłopem domawiała,

już nie będę Cię słuchała,

o bilet się wystarała

i na wczasy wyjechała.

Gdy się z chłopem rozstawała,

to mu jeszcze przypomniała,

teraz prasuj własne spodnie,

ja wrócę za trzy tygodnie.

Chłop sam sobie wyrzut czyni,

brakło w domu gospodyni,

patrzy łóżko trza poprawić,

teraz obiad by zastawić.

Idzie z kuchni do komory,

to znów spieszy do obory,

już tak dziesięć dni się kręci,

przestał bo mu brakło chęci.

Usiadł bardzo przygnębiony,

pisze list do swojej żony,

wracaj proszę, a nie zwlekaj,

ja poprawę Ci przyrzekam.

Rozglądnij się teraz chłopie,

jaki nieład w tej chałupie,

bo to praca nie dla Ciebie,

więc wyklinaj sam na siebie.

Dziś dla kobiet świat otwarty,

żyć z nią teraz to nie żarty,

to kobiece są wybryki,

każda chce mieć kosmetyki. 

We wsi była raz kobieta,

piękna, czysta trochę skryta,

włosy bardzo długie miała

i gdzie mogła udział brała.

Na występach, na zabawie

i w teatrze była raz,

gdy zobaczył ją mężczyzna,

jakby w niego piorun trzasł.

Jak ja widział, w myślach kochał,

jak nie widział, tęsknił, szlochał,

co za blask jest w tej kobiecie,

jakiś czar, nawet nie wiecie.

Za twój urok tak niezmienny,

kupił bym Ci dar bezcenny,

żeby czar był taki silny,

sam ja jestem chyba winny.

Niech, że ze mnie obłęd zleci,

ja mam żonę, troję dzieci,

chatka nasza choć drewniana,

zawsze czysta i zadbana

Cóż kobietą piękną była

i urodą swą kusiła,

lecz ta Pani była cwana,

już nie jeden się załamał.

Radzę wszystkim dla przestrogi,

patrzcie w dół, pod własne nogi,

bo utracić swe bogactwo,

w życiu można bardzo łatwo.

Tu gdzie przepływa rzeka Stobnica,

z obu stron osiadła wioska Grabownica.

Przez las grabowy ta wieś nazwana,

od księcia Opolczyka Piotrowi nadana.

Niewiele tu ludzi w początku mieszkało,

rzecz pewna w kronice coś się przechowało:

trochę zabudowań i stawy z rybami,

dwa młyny i barcie przestare z pszczołami.

Za wiele dziczyzny w owych czasach było,

po ciernistych borach i norach się kryło.

Zgłodniałe jastrzębie wiosłujące skrzydłami,

polując na zdobycz przed wsią i lasami.

Jak tu praojcowie żyli i o wszystko dbali,

prawa święcie strzegli i uczciwie pracowali.

A kobiety pomagały, włókna przędły, płótna prały,

w różnych znojach życia lata upływały.

Nie było oświaty ni szkoły ni sztuki,

nie czytali gazet, nie było nauki.

Przy kądzielach były spędzane wieczory,

bo na dzień czekały pańszczyźniane dwory.

Był właściciel dworu, Starzeński się nazywał,

patrząc na pustki ugorów, do pracy ludzi wzywał.

Wzywał, prosił, straszył lecz to nadaremnie,

dobrą myślą oddał dwór na akademię.

Czuł się lud tej wsi spokojny,

gdyby nie szkodziły wojny.

Są wspomnienia, że tu we wsi, nawet i Tatarzy przeszli,

co popadli to grabili i kościółek też spalili.

A po wojnie jak po burzy, za sanacji,

nieco we wsi było już inaczej.

Wprowadzono we wsi szkołę, rozbudowano kopalnię ropy,

co mogli zarobić już niektóre chłopy.

Znów ostatnia wojna była, jako burza się wtargnęła,
nikt nie wiedział skąd się wzięła.
Ta niemiecka faszystowska,
znowu strach i zniszczenia przeszła wioska.

Teraz już odbudowana nasza Grabownica
stara wioska ukochana 600-leciem się zaszczyca!

Zboże już wyrżnięto, leży już w stodole,

właśnie dzisiaj święto urządzamy w kole,

zebrali się wszyscy w piękny dzień sierpniowy,

by uczcić z radością wieniec dożynkowy.

Uwiły go z koła wszystkie gospodynie,

a trzeba tu dodać, że są to mistrzynie,

wiły go dokładnie, a przy tym radziły,

że zbiory w tym roku bardzo dobre były.

Wzbogaca nas rola, daje więcej plonów,

czy to z pól szerokich, czy wąskich zagonów,

nie mierzysz jak dawniej ziarenek miarkami,

lecz teraz rolniku ważysz je tonami.

Po dwudziestu latach, wiele się zmieniło,

budownictwo w miastach i na wsiach ruszyło,

mamy wiele fabryk, zatrudnionych ludzi,

wszyscy gdzieś pracują i nikt się nie nudzi.

Produkują maszyn fabryki bez liku,

bardzo nowoczesne dla ciebie rolniku,

abyś doskonalił swą pracę na roli

i już nie narzekał, że kręgosłup boli.

Abyśmy na roli chętniej pracowali

i coroczne plony obfitsze zbierali,

a już po zbiorach, trudach i znoju,

usiądź rolniku przy książce w pokoju.

Czytać trzeba dużo i innych zachęcać,

o wszystkich nawozach, by ziemię ulepszać

i jak płodozmiany należy stosować,

oby naszej roli sobie nie zmarnować.