Brzozowscy policjanci udaremnili przemyt 17 kilogramów tytoniu. Funkcjonariusze znaleźli go w volkswagenie. 33-latek ukrył tytoń w specjalnie przystosowanym do tego zbiorniku paliwa.

            Policjanci z Brzozowa zajmowali się ustalaniem osób nielegalnie handlujących wyrobami bez polskich znaków akcyzy. Uzyskali informację, że przez teren powiatu brzozowskiego może przejeżdżać samochód, w którym prawdopodobnie znajdują się wyroby tytoniowe bez polskich znaków akcyzy.

Funkcjonariusze zwrócili uwagę na volkswagena passata. W Zmiennicy zatrzymali kierującego do kontroli drogowej. W trakcie legitymowania policjanci zauważyli w samochodzie foliowy worek, który był ukryty pod przednim siedzeniem. W workach znajdował się tytoń. Mężczyzna podczas kontroli zachowywał się nerwowo. Podczas kontroli wyrzucił do przydrożnego rowu dwa telefony komórkowe.

Na miejsce zostali wezwani także funkcjonariusze Izby Celnej. Zainteresowanie policjantów wzbudził korek zbiornika paliwa, który w ogóle się nie otwierał. W bagażniku funkcjonariusze ujawnili specjalny otwór, w którym znajdowały się worki z tytoniem. Okazało się, że 33-latek ukrył go w przerobionym do tego celu zbiorniku paliwa. W środku znajdowało się jeszcze 16 takich samych worków.

33-letni mieszkaniec gminy Sanok posiadał 17 kilogramów tytoniu bez polskich znaków akcyzy, popełnił wykroczenie skarbowe z art. 65§4 i 94§4 kodeksu karnego skarbowego. Grozi mu za to kara grzywny i przepadek zabezpieczonego towaru. (KPP Brzozów)

Niezwykła jest historia imienia Michał. To książę i wódz chóru aniołów, który przeciwstawił się Lucyferowi i zbuntowanym aniołom. Z okrzykiem Mi, kael!- Któż jak Bóg! Powiódł wierne Bogu zastępy do walki. Kościół czci  go w dniu 29 września, po reformie kalendarza

wraz ze św. Rafałem i Gabrielem. Jest św. Michał czczony przez chrześcijan jako protektor Kościoła, obrońca w walce z szatanem. Przypisywana jest mu opieka nad cesarzami chrześcijańskimi walczącymi z poganami. Bóg wywyższył św. Michała i oddał mu w opiekę wszystkie nieprzeliczone zastępy aniołów, których stał się wodzem.

Kościół uważa św. Michała za szczególnego patrona i przywołuje go nieustannie w modlitwach i litanii do Wszystkich Świętych. Papież Leon VIII ułożył osobną modlitwę ku jego czci, którą wszyscy kapłani odmawiali dawniej po Mszach świętych cichych. Świętego Michała obrały sobie za szczególnego patrona Niemcy i Austria. W latach niewoli św. Michał był także patronem Galicji.

W ciągu stuleci nabożeństwo do św. Michała rozpowszechniło się na całym świecie. Szczególnej popularności nabrało od VI wieku, kiedy to na górze Gargano miało miejsce objawienie św. Michała. W tym miejscu Longobardowie odnieśli zwycięstwo nad Saracenami w roku 663. Przypisywali je wstawiennictwu św. Michała. Kolejne objawienie się św. Michała w tym samym miejscu wydarzyło się w roku 1656.

W 590 r. za pontyfikatu Grzegorza Wielkiego, objawił się św. Michał w dotkniętym zarazą Rzymie. W czasie uroczystej procesji na szczycie zamku, zwanego grobowcem Hadriana, św. Grzegorz zobaczył anioła  chowającego miecz do pochwy, co było znakiem ustania Bożego gniewu. Na pamiątkę tego zdarzenia postawiono na szczycie zamku posąg archanioła, a zamek nazywać zamkiem św. Anioła.

Słynne sanktuarium św. Michała znajduje się na wysepce, na kanale la Manche. W San Michel w 708 roku miał również ukazać się św. Michał, a miejsce to do dziś nawiedzają liczni pielgrzymi. Jego sanktuaria znajdują się w licznych krajach europejskich, a pod jego wezwaniem powstała ogromna ilość świątyń. Samej Polsce jest ich ponad 300.

W czasach, gdy pielęgnowano cnoty męstwa, prawości i odwagi, stawał się św. Michał uosobieniem tych cnót i patronem hufców rycerskich. Na niejednym proporcu i chorągwi widniała postać wspaniałego archanioła z pokonanym smokiem u stóp. Jego podobiznę nosili wielcy rycerze, umieszczając ją na swoich zbrojach. W polskich domach popularne były ryngrafy, przed którymi modliła się cała rodzina, gdy rycerz wyruszał na wojnę.

Czcił św. Michała polski lud. Przywoływano go w okresie rozpoczynającej się jesieni, kiedy pola powinny być już puste i zasiane:  Siać po świętym Michale, to już trochę niedbale,  Święty Michał z pola wszystko pospychał i wszystkie kąty ponapychał,  Po świętym Michale można paść na każdym wale. Wróżono także z pogody w tym dniu: Gdy noc jasna na Michała, to nastąpi zima trwała,  Ptaszki do Michała, gdzieś zima została,  Zbytek na świętego Michała żołędzi, wiele śniegu w Boże Narodzenie napędzi.

Na całym Podkarpaciu po tym dniu zaczynano spędzać owce z połonin i łąk do wsi. Przed opuszczeniem szałasu żegnano znakiem krzyża palące się cały sezon ognisko, a następnie zalewano je wodą. Szałas zabezpieczano na zimę.

We wsi Blizne, gmina Jasienica Rosielna, pow. Brzozów w odległości ok. 2 km od centrum wsi jest wzgórze św. Michała, z którym związane jest zdarzenie zapisane w księdze wizytacyjnej bpa Jerzego Albrechta Denhoffa w 1699 r. Mówi ono m.in. o tym, że roku Pańskiego 1624  wydarzył się cud podczas najazdu Tatarów na Blizne. Uprowadzili oni wówczas w jasyr 60 ludzi. W miejscu obecnej kaplicy pw. św. Michała Tatarzy przepędzeni zostali w cudowny sposób przez wielką liczbę wojska w białych szatach dowodzonego przez św. Michała. Ludzie przyrzekli szczególną wdzięczność św. Michałowi za  uwolnienie i ku wiecznej pamięci wybudowali w tym miejscu kaplicę na podobieństwo kaplicy św. Michała na górze Gargano. Przytacza w pełni zapis o tym wydarzeniu Jerzy F. Adamski w książce swojego autorstwa Brzozów, Domaradz, Dydnia, Jasienica Rosielna, Haczów, Nozdrzec i okolice. Nie tylko przewodnik, 1996 r..

                                                                                             Halina Kościńska

Jednym z dowodów, jak głęboko religijność przenikała życie naszego ludu, są święta związane z błogosławieństwem żniw, ziół i siewu. Dzień Święta Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, 8 września, jest dniem błogosławieństwa ziarna siewnego. Ma to głębokie znaczenie. Maryja błogosławi siewcom i ziarnu, które pada w ziemię, przynosząc plon stokrotny.

Święto Narodzenia NMP powstało w Jerozolimie, w mieście, gdzie według tradycji miał stać dom rodziców Maryi. W VII wieku pojawiła się w Rzymie oraz w krajach zachodnich, a następnie słowiańskich.

Święto to w szczególności upodobał sobie prosty lud wiejski, nazywając je świętem Matki Bożej Siewnej, bowiem przypada ono w okresie siewów jesiennych. Godna jest też uwagi ludowa mądrość, łącząca sprawę początków jakiegokolwiek wzrostu, z opieką i błogosławieństwem Matki Bożej. To chłopskie, zdroworozsądkowe rozumienie połączyło też siew na roli z siewem i wzrostem duchowego owocu. W religijnej symbolice chrześcijańskiej

znak ziarna ma szczególnie głęboką wymowę, gdyż pokazuje ścisły związek z Chlebem Życia, czyli Eucharystią.

Siew to święto nadziei, to początek tego, co się ma spełnić latem podczas żniw. Pobłogosławione ręką siewcy ziarno przyjmuje matka ziemia i następuje swoiste zbratanie się ziarna i ziemi. Jan Uryga w publikacji „Rok polski w życiu, tradycji i obyczajach ludu” pisze, że jest przekonany o tym, iż słychać wtedy głos: „ Okryj nas swym płaszczem, dobra matko ziemio, a my cię na wiosnę okryjemy wspaniałą zielenią, łanem szumiącego zboża i złotymi kłosami, w których się przegląda cała dobroć Boża”.

Rolnik, który był zazwyczaj człowiekiem głęboko wierzącym na pytanie: Czyje jest to zasiane pole? – odpowiadał: Najpierw Boskie, a potem moje. Wyraża to pięknie ludowy poeta pisząc m.in.:

Kłosie złotolity –

wykarmiła cię ziemia pokrajana pługiem,

napoiły cię rosy, wykąpały deszcze,

ukołysały wiatry, wyzłociło słońce,

uśpiły skowronki,

a Bóg pobłogosławił, Matka Boża także,

stąd kłosie złocisty takiś pełny, ciężki…

Sam Chrystus mówił  o ziarnie i o siewcy, do ziarna przyrównywał swoje słowa, bo siał na ziemi wszelkie dobro. A siew Maryi – siew wiary, pobożności, miłości Boga i bliźnich. W sercach Polaków zasiała Maryja miłość do Ojczyzny, do ziemni czarnej, czasem kamienistej i mało urodzajnej, ale kochanej nad życie.  Ile ziemi – tyle Ojczyzny, bowiem największym skarbem dla polskiego chłopa była i jest od pokoleń niwa, własny zagon, dający chleb na rodzinny i ojczysty stół.

Dziś już rzadko można spotkać prawdziwego siewcę. Mechanizacja wkroczyła na pola, siewniki sieją za człowieka, ale ziarno z pewnością jest błogosławione przez siejącego. Temu, kto pamięta dawną wieś polską, brak jest obecnie widoku siewcy dostojnie kroczącego polem i wrzucającego z przepastnej płachty ziarno w matkę – ziemię.

Rolnicy kochają swoją Patronkę Siewną. Dawniej do ziarna siewnego dodawano ziarno wyłuskane z kłosów, które były wraz z kwiatami i ziołami poświęcone w uroczystość Wniebowzięcia NMP, by uprosić sobie dobry urodzaj.

W niektórych regionach naszego kraju rolnicy kropili sobie przed siewem ręce święconą wodą, a pierwszą garść ziarna rzucali w z formie znaku krzyża ze słowami: W imię Boże.

Czy ich potomkowie dzisiaj czynią tak samo?  Niech każdy siewca odpowie sobie na to pytanie sam, zgodnie z własnym sumieniem i zastanowi się, czy jego wiara jest taka sama jak ojca i dziada, którzy w tej wierze przetrwali trudne chwile dziejowe. Dawniej powszechnie w dzień 8 września spoglądano w niebo, na którym widać było ostatnie odlatujące od nas jaskółki. Mówiono wówczas: „ Najświętsza Panna się rodzi, jaskółka odchodzi”. Te odloty ptasie były sygnałem zamknięcia pewnego etapu życia i pracy, jak pisze w swoim ”Roku polskim” Zofia Kossak.

Zakończę me rozważania o Matce Bożej Siewnej słowami wiersza Jana Czarneckiego:

I bywa tak w jesiennej chwili,

Że w niebie ptaszę już nie kwili,

Że pola, gdzie niedawno jeszcze

Zbóż fala płynie, kwiat szeleszcze,

Stanęły ciche, szare, smutne,

Wraz zadumane i pokutne…

Na łany wówczas, pól rozłogi,

Z gwiaździsto-mlecznej niebios drogi,

Ciesząc niedolę ludzką, łzawą,

W promiennych szatach, miłą zjawą,

Tak, że ślad stóp Jej po ugorze

Świt opromienia, złocą zorze,

Przez ziemie puste, rolę czarną,

Przechodzi Siewna siejąc ziarno…

Do plonów nowych ziemia się zrywa,

A smętny widok pól jesieni

Runiami zbóż się znów zieleni…

    Przypominam na koniec, że w Starej Wsi koło Brzozowa 8 września jest odpust w dniu Matki Bożej Siewnej.

                                                                                                                                    Halina Kościńska

    1 września  2016 roku  r. to ważna  data  dla całej społeczności szkolnej  i gminnej. W tym właśnie dniu  odbyło się uroczyste  otwarcie  nowego przedszkola  – Publicznego Przedszkola  Samorządowego  w Golcowej. W uroczystości otwarcia obiektu  wzięli udział  Wójt Gminy Domaradz  Pan Jan Kędra, Przewodniczący Rady Gminy Pan Jerzy Łukaszyk, Ksiądz Dziekan Tadeusz Pikor,  Dyrektor  Zespołu Szkół  w Golcowej  Pani Maria Gacek, nauczyciele, rodzice, młodzież i dzieci przedszkolne... Zobacz więcej na: http://www.domaradz.pl