Kwiat paproci

Ziemio brzozowska zakątku ciszy

beztrosko w dal zapatrzona

Szczebiotem ptasząt szepczesz wciąż w drzewach

figlarnym różem zroszona

Tu każdy ranek w harfie złocistej

szeptami rzek i powietrzem

koi jak balsam z gór malowniczych

zwilżany łagodnym deszczem

Zasobna w zioła i pełna leków

z sadów świtami usłanych

i kroplach rosy w wieczór upojny

spojrzeniem oczu kochanków

Ziemio Brzozowska w historii czasów

powtarzaj Matczyne Credo

by iść do przodu się nie oglądać

w etiudach prozie i wierszach