WSPOMNIENIE O MATCE

O jasna zorzo słońca promyku,

rzucasz nam promień każdego roku,

by nas umocnić i rozweselić

i wszystkim matkom ciepła udzielić.

    O matko droga przez twe przeboje,
    co wychowujesz dziateczki swoje,

    kiedyś wyrosną i się wykształcą,

    ażebyś była tą matką ważną.

Siedzę i patrzę na wzgórze pod lasem,

gdzie słońce rzuca promienie czasem,

nie dawno sąsiad pasał tam krowy,

a teraz rośnie zagajnik brzozowy.

    To nie możliwe chyba źle widzę,

    a może to zwidy lub czary,

    pójdę tam zaraz i sama sprawdzę.

    Lecz gdzie są me okulary?

I ten niepokój przywrócił wspomnienia,

jak w domu rodzinnym się żyło,

mama przy kuchni wciąż gotowała,

od gwaru i śmiechu tętniło.

    Ława na środku stała ogromna,

    a w koło rodzeństwo się gziło,

    mama czasami nam pogroziła,

    o jak nam dobrze tam było.

Nie ma uśmiechu i Twego spojrzenia,

w tęsknocie upływa nam czas

i nie przytulisz na dowidzenia,

bo Ciebie już nie ma wśród nas.